"gül Kokuyorsun Bir De, Amansız, Acımasız Kokuyorsun. Gittikçe Daha Keskin Kokuyorsun, Daha Yoğun

sen hiç birini tek bir soru sormayacak kadar sevdin mi nesrin?

*

"beni hapiste vurdular ölmedim. hastalandım bi ciğerimi orda bıraktım gene ölmedim, çok dövdüler beni kan kustum ama ölmedim, yaşadım, seni bir kez daha görebilmek için yaşadım. şimdi bana dediler ki; kimse sesini duyamıyormuş. susmuşsun. benimle de konuşmayacak mısın keje. sesini duyamayacak mıyım?”

YouTube'da gezerken gördüğüm Elazığ Türküsünün hikayesini paylaşmak istedim

Akif Harput’ta telgrafhane müdürüdür. Hüseynik’te kızkardeşi Ati Hanım’la beraber yaşıyordurlar. Akif çok genç yakışıklı dalyan gibi bir çocuktur. Akif sabahları Saray Yolu ile Harput’a çıkar, akşamlarıda kalenin alt tarafından Deliktaş yolundan geri dönermiş. Akif’in bir kardeşi ise Musul’da yaşamaktadır.

Türküde adı geçen Lütfi’de telgrafhanede çalışmaktadır. Akif Lütfi’yi çok sevmektedir.

Akif Hüseynik’ten şehre (Harput) çıkarken hiç beklenmedik bir zamanda yolda kalp krizi geçirir ve ölür. Ölüm olayı duyulunca bütün bir şehir halkı arkasından günlerce gözyaşı dökerler.

İşte tam bu sırada Saçlızade Hacı Vehbi Efendi bu güzel ve hazin şarkıyı güftesiyle ve bestesiyle meydana getirmiştir.

Hüseynik'ten çıktım seher yoluna Kol ağrısı tesir etti canıma Yaradanım merhamet et kuluna Yazık oldu yazık şu genç ömrüme Bilmem şu feleğin bana Cevri ne

Telgrafın direkleri sayılmaz Ati Hanım baygın düşmüş ayılmaz Böyle canlar teneşire koyulmaz Yazık oldu yazık şu genç ömrüme Bilmem şu feleğin bana Cevri ne

“Buradayım çünkü sana dair her şeyi seviyorum. Sana geçmişte ne olmuşsa veya gelecekte ne olursa olsun sorun değil. Çünkü karşımda duran kişi bir mucize, sen bir mucizesin. "

|| 11.22.63

bir güzele güzelliğini hatırlatmak isterdim, aynalardan evvel.*

bir kedim bile yok, anlıyor musun? Hadi gülümse.*

"Içinde aşk var, yüzünde kin. Yüreğine sor bu da kim."

hüzünlü bir şiir gibiydi her şey. artık yavaş yavaş anımsıyordum. günler geçiyordu. bildiğim tek gerçek buydu. şairin dediği gibi, kendimi ağır ve müşfik akan bir suyun koynuna bırakmış, gidiyordum.*

“Şiir gibisin kız Karsu”