İçimde Yaşatmaya çalıştığım, Herkesten Sakındığım çocuk. Bayramın Kutlu Olsun.

Babam haksız yere anneme her iğrenç cümleyi kurup ikimizi de ölümle tehdit ettiğinde, yine bu evde benden başka kimsenin cesaret edip yapamadığı şeyi yapıp babama karşı çıktım ve anneme yapılanlar bana da yapıldı. Ama bu sefer annem babamın ona uyguladığını bana uyguladı babana tek kelime etme diye. Artık dayanamayıp "hiç kimse kimsenin kölesi değildir, sen de" diye bağırdığımda annem "kimsenin değil, ben kocamın kölesiyim" diye üzerime yürüdüğünde anladım onun için, bu "aile" için bütün çabalarım boş. Sustum ve sakince odama çekildim...

Yazmış Mirzə Şəfi Vazeh:

Ağlımla qəlbimin özgə yolu var,

Hər biri bir yolda puç edər məni.

Birisi sevdadan uzaqlaşdırar,

O biri sevdaya tuş edər məni...

İnsanların anlamaktan bu kadar yoksun olmasını anlayamıyorum ben.

Ben gördüğüm bir böcekle çok büyük mutluluk yaşayan bir kızım. Hangi maddiyatdan bahsediyorsunuz?

Babamın gözünde zerre değerim yok ama annem giderken o çok sevdiği oğlu da gitmişti, bir tek ben kalmıştım onunla bu evde. Annemin beni de götürmeye çalışmasına rağmen babamı yalnız bırakmamıştım sadece 13 yaşım varken. Unuttu demek. Şarkıda da söylediği gibi "Sen hatırlamazsın, ben unutmam...". Senin artık hatırlamadığın geceler benim hala kabuslarım, sevgili babam. Şimdi beni hiç bir şey için suçluyamazsın. Öyle işte...

Və mən, artıq ağrılarımı heç bir dil ilə ifadə edə bilməyəcək haldayam...

Hani bazen bir şarkı açarsın ve gerisini hatırlamazsın ya. İşte öyle...

Birisi bana iyi davranınca devrelerim yanıyor, ona nasıl karşılık vermeliyim bilmiyorum. Ben görmedim hiç iyi, bilmiyorum.

~sönmüşbiryıldız

14 Nisan.

Zaten benim evim zifiri karanlık. Sizin yaptıklarınız karanlık bir odanın perdesini kapatmak gibi, anlamsız.

Uzak durun benden.

Ne kadar da zormuş herkese gülümseyipte içimdeki mezarlığı sulamak...