Ένα βράδυ καθώς η βροχή έπεφτε στο χώμα και τα αρώματα του

Ένα βράδυ καθώς η βροχή έπεφτε στο χώμα και τα αρώματα του βρεγμένου εδάφους γέμιζαν τον τόπο έτσι άρχισαν να γεμίζουν το μυαλό μου και οι αναμνήσεις. Έφτιαχνα εικόνες από τη ζωή μου αυτές ήταν ζοφερές και ζωντανές καθώς πλημύριζαν το μυαλό και την καρδία. Άρχισαν να έρχονται σαν σφαίρες όπως στο εκτελεστικό απόσπασμα  τα λάθη, οι  εγωισμοί , οι ηττοπάθειες  και ανασφάλειες μου. Έβλεπα να περάνε από μπροστά μου όσα ήθελα να κάνω και δίστασα αναλογιζόμενος τους άλλους. Είδα που κατέληξα και σκέφτηκα πως εγκατέλειψα εύκολα και παρασύρθηκα από συναισθήματα είτε ερωτικά είτε αυτά της φιλίας. Είδα πρόσωπα ψεύτικα να αποκαλύπτονται και ανακάλυψα ότι με ξεγέλασαν κα γέλασαν μαζί μου. Ποτέ δεν τους έκανα την χάρη να με δουν να κλαίε μπροστά τους πείσμωνα και μάθαινα από τα λάθη μου. Μπορεί όταν ήμουν μόνος μου να μούδιαζα να έπαιρνα μια εμβρυώδη στάση και να έκλαιγα τότε μου ερχόταν πως στη ζωή μου έχω δυο ανθρώπους που με στηρίζουν ανιδιοτελώς. Έχουν μόνο καθαρή αγάπη για μένα ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ  λέγονται και θα είναι πάντα διπλά μου.